Kameel aan de horizon

Grappig om de overeenkomst te zien tussen verschillende bestemmingen. Neem nou de kameel en de antilope. Op het eerste gezicht hebben ze weinig met elkaar te maken. Maar als je voor het eerst de Afrikaanse savanne oprijdt en er wordt een antilope gespot, dan roept de hele bus/jeep/truck STOP. Iedereen eruit en meteen minstens 20 foto’s maken. Zo ook bij de eerste kameel in Mongolië. Al wordt er gezegd dat er nog heel veel kamelen gaan komen, mijn groep is toch behoorlijk gepikeerd dat er niet voor elke kameel wordt gestopt. Inmiddels 3 dagen verder verzucht net iemand: ik kan geen kameel meer zien. En dat effect heb je precies hetzelfde in de Afrikaanse bush.

Via de prachtige stad Irkutsk en het enorme Baikalmeer (oppervlakte van België) na twee langdradige grensovergangen in het onbekende, lege en haast onbewoonde Mongolië belandt, waar de mannen houden van worstelen, paardrijden en heel hard door de Gobi-woestijn rijden. De vrouwen hebben de touwtjes goed in handen. Gerskampen (met de mooie ronde vilten tenten) worden vaak door vrouwen geleid en gerund. Mooi om te zien.

In de behoorlijk lelijke hoofdstad Ulaan Bator woont meer dan de helft van de bevolking, ongeveer 1,5 miljoen. ’s Winters is het een van de meest vervuilde steden ter wereld omdat de bewoners zich wapenen tegen de kou met op kolen gestookte kacheltjes die enorme walmen uitstoten. Het verkeer is vreselijk. Ondanks maatregelen waarbij je alleen op bepaalde dagen mag rijden afhankelijk van het laatste cijfer op het nummerbord, kom je lopend vaak sneller op je bestemming. De overheid heeft grote plannen aangekondigd om het verkeer aan te pakken. In 2030 is (wellicht) het eerste stuk metro gereed, zegt men. Tussen grote lelijke gebouwen staan nog steeds her en der de gers. Eigenaars willen hun familiegrond niet opgeven, ook al is die inmiddels goud waard.

Ook leuk om te vermelden, Ulaan Bator en trouwens ook de rest van het land is werkelijk vergeven van de Priussen. Als oud-Prius rijder zie ik dat glimlachend aan. En die auto’s kom je tegen op de meest onwaarschijnlijke plaatsen. Heb je net een woeste jeepsafari afgesloten, staat daar een Prius. Hoe is dat mogelijk vragen wij ons allemaal af!

Zo druk als de stad, zo leeg het land. Nooit eerder heb ik zo lang gereden zonder ook maar een electriciteitsmast of bebouwing te zien. Heel af en toe zie je een verdwaalde gers staan. Zo moet het waarschijnlijk in Australië zijn (nog op mijn bucket list) maar de leegte is overrompelend. Dit is de Gobi-woestijn, 4 x Duitsland, 1.3 miljoen kwadraat kilometer groot. Haast niet te bevatten. Het stuk waar we nu zijn beantwoordt op geen enkele wijze aan het beeld dat je van een woestijn hebt. Ten minste niet in dit seizoen.

De Gobi staat in bloei, het is er groen, tussen het droge zand staan wilde bloemen in roze, geel en wit. Leeuwenbekjes, Begonia’s, kleine Margrietjes enz. Vandaag weer een flinke regenbui gehad, ook niet helemaal volgens het klimaatboekje. De ijzersterke busjes lopen stuk voor stuk muurvast in de rode aarde. Na een wilde rit door het mulle zand geven de chauffeurs het op en keren terug.

We rijden in 4 oude Russische busjes die door de chauffeurs worden vertroeteld alsof het hun allergrootste liefde betreft, en wellicht is het ook zo. Na elke stop wordt er geboend, gesleuteld en gecontroleerd. Het is 100% oude mechanica zeggen de autoliefhebbers uit de groep, die gefascineerd toekijken hoe het dubbelklutsen gaat, hoe buiten bij de wielen de 4 wheel drive met een tang wordt aan of uitgeschakeld en hoe er geswitcht wordt tussen de ene en de andere klein uitgevallen benzinetank. Ik zit voorin - een van de voordelen van de tour leader – en deel samen met de chauffeur 1 handeltje om ons beider raampje open te draaien.

We rijden over op het oog totaal onbegaanbare routes, elke bus kiest zijn eigen weg door de leegte. In de bus wordt je flink door elkaar geschud, maar de vering is verrassend goed. Het lekt hier en daar en er lopen wat gloeiendhete pijpen door de auto ipv eronder. Grote stukken mogen de naam weg niet dragen. Het vereist een stuurmanschap waar geen Nederlander aan kan voldoen. Met onvoorstelbare handigheid en kracht wordt het stuur en het busje onder controle gehouden. Soms denk je dat hij echt omvalt, soms loopt hij vast, soms staat hij op zijn kop. En steeds met een snelheid waarbij je jezelf vastgrijpt aan de beugel en je je voelt als in de beste attractie van de Efteling of Six Flags.

Het landschap is fascinerend. Let op mijn woorden, Mongolië is de next best location to be. Alle seinen wijzen die kant op. Gerskampen staan klaar op sprookjesachtige locaties, er is opeens elektriciteit en zelfs (vanavond) karaoke in de bar. Of je kan kiezen zoals gisteren voor een Ecolodge op zonne-energie met bio-dynamische maaltijden. Het is er allemaal terwijl je je nog steeds een avonturier voelt in een onberoerd landschap. Versteende Dino-eieren liggen gewoon in het zicht, prachtige tempels met Unesco Heritage, Buddha’s op een berg en rotstekeningen en graven uit de bronstijd.

Dus tip van mij: ga naar Mongolië zo lang het nog enigszins primitief is. De eerste groepen die 3 weken alleen Mongolië doen kom je al tegen. Dat zijn de Duitsers en de Fransen. Verder weinig buitenlanders, een verdwaalde familie Britten, een enkele Italiaan. En natuurlijk Nederlanders. Die Mongolai zeggen de Duitsers in mijn groep, alsof het een soort Shangrila is. En misschien is het dat ook. Ooit een wereldrijk onder Djengis Khan dat alle andere wereldrijken deed verbleken, nu in de schaduw van grootmachten Rusland en China die op het land azen.

Net komt er iemand een vuurtje aansteken in mijn gers. Bloedheet is het opeens. Sommige nachten zijn lekker koud, met een fabuleuze sterrenhemel boven je hoofd en een Melkweg die je eigenlijk nooit meer in volle glorie ziet. Nu zit ik hier te zweten want dat vuurtje is eigenlijk helemaal niet nodig. Maar ja, wel speciaal als zo’n leuke Mongoolse jongen dat in je tent komt aansteken, daar zeg je natuurlijk geen nee tegen. Hopelijk gaat het weer snel uit want zo kan ik niet slapen.

Mongolië, die Mongolai, geen slechte keuze dus. Nog drie dagen hier, dan twee dagen China. Dan is het ook wel weer genoeg. Tijd voor nieuwe avonturen.

Rondreis De Transmongolie express
Duur 21 dagen
reistijd mei - september

Lees ook deze blogs:
De BAM, die andere Trans-Siberie express
Metro: Moskou versus Beijing